Ispod "petrovaradinske stene", male panonske planine Fruške gore, nastao je grad na Dunavu – Novi Sad, koji postoji tek nešto više od 300 godina. Grad kratke istorije, ali naročite lepote i izuzetno zanimljivih ljudi i događaja.

 Prvi put je spomenut 1694, dve godine pošto je počela gradnja Petrovaradinske tvrđave. Tu, na „Dunavskom Gibraltaru“, na 1255. kilometru ove reke, srednjoevropska Habzburška monarhija se podizanjem Tvrđave uzdigla iz pepela, posle turske opsade Beča 1683. godine. Na "petrovaradinskoj steni", su Rimljani podigli prvo utvrđenje, koje su kasnije Mađari obnovili, a Turci održali. Austrijanci su ,posle proterivanja Turaka, krajem XVII veka, podigli mostobran, a oko njega je niklo naselje vojnika, zanatlija i trgovaca. Isprva je naselje nazvano "Racko (Srpsko) selo" , a kasnije "Petrovaradinski šanac". Kada se naselje uvećalo, posle prestanka ratova početkom 18. veka, građani željni slobode uspeli su, uz finansijski otkup od 80.000 forinti, da od carice Marije Terezije izdejstvuju status "Slobodnog Kraljevskog Grada", pod imenom "Novi Sad". Bilo je to 1. februara 1748. godine.

U narednim vekovima se istakao kao izuzetan centar kulture i tačka susreta ,ne samo Evropske i Orientalne kulture, nego i neverovatno brojnih naroda, počevši od Srpskog i Madjarskog. Jedan putnik je o Novom Sadu XVIII. veka napisao: ,,Ovaj slobodni grad je znamenit primer šta sve može da učini tolerancija i pametna trgovina.". U Novom Sadu takodje se nalazi ,od 1864. godine, sedište Matice Srpske, najstarije srpske kulturne institucije novog veka, osnovane u Budimpešti 1826. godine i u čijem krilu su se razvile i druge slavne ustanove, kao Biblioteka Matice srpske, Galerija Matice srpske, Muzej Vojvodine, Muzej grada Novog Sada...

Baš svim tim izuzetnim odlikama je grad ,od polovine XIX. veka, osvojio čast naziva i reputacije: "Srpska Atina".

(Slobodno inspirisan tekstom o istoriji grada zvaničnog sajta Novog Sada.)